HUGO WAS OOIT OP MISSIE
Addergebroed.
Bij het laagste van het laagste, achterlijk gepeupel.
Aldus sprak de mensheid over Hugo van Loon, de bokkenrijder die, nadat hij de abdij van Postel plunderde, nooit meer rust zou vinden, en tot het einder zijner dagen veroordeeld werd voor het goede doel te schilderen.
Maandag, iets na de middag, kwam "Joop Sjakos" Hugo met paard en kar oppikken, Hugo moest weg van dat vervloekte huis, en kan nu tot rust komen in een oase van groen en mooi, op naar het bordeel, op naar Villa Marisol.
Prachtig. Een kleine VV, maar veel gemoedelijker, prachtig ingericht, functioneel, en toch gemoedelijk.
Wat me onmiddellijk opvalt is de voorliefde van de eigenaars voor "warmrood", voor "vurig rood". Bianca heeft een goede smaak, ik noem het een kruising tussen de luxueuze koele Villa en het warme LR.
Alles straalt rust uit, behalve die posters aan de muren her en der. O de duivel zit nog steeds in me, I am on a mission, and that mission is VM.
Alzo startte mijn reis naar Villa Marisol, wat ik beleef als een zegen des duivels.
Over het interieur in VM is er genoeg geschreven, het zwembad is wel degelijk dag en nacht op temperatuur, de thekes maken het je volledig naar je zin.
Pluspunt: de thekes zijn geen jonge Meiden, maar volwassen lieve vrouwen, die een beetje fungeren als "moeder kloek" voor de Meiden. En zo blijkt, na twee dagen VM, is dat meer dan eens nodig.
De Meiden: stuk voor stuk lieve feeksjes, die meer problemen kennen dan wij ook maar durven vermoeden, de dingen die ik zie, hoor en aan den lijve voel en ondervind, maak je enkel mee als je tussen hen leeft, eet, samen met hen wakker wordt, samen lacht, hen ziet huilen, gieren, ruzie maken, roddelen, .... .
Stuk voor stuk zijn het schepseltjes van moeder aarde, die allen wel een reden hebben om in deze wereld te blijven hangen. Laten we hun verblijf dan ook zo aangenaam mogelijk maken.
Katrien.
Carolina.
Showtime.
Danni.
Oh Really?
Lenny.
Carmen.
Sybille.
Ira.
Victoria.
Vanessa.
Ach, ieder heeft wel wat, ze zijn stuk voor stuk lieve wezentjes, zonder enige twijfel.
Hugo wordt verwend door al deze schoonheden. Hugo krijgt heus niet wat hij verdient, in plaats van als straf met kokende olie over het hoofd gegoten te worden, terwijl hij noeste arbeid verricht, mag Hugo onder engelengezang deze Meiden schilderen, troosten, hun verhalen aanhoren. Hugo is een gelukkig man, maar heeft hier in twee dagen al meer traantjes weggepinkt dan in zijn hele wandelcarriere.
Tot later, ik ben op een missie.
Oh Really? zei Isabelle toen ze me begluurde in de douche vanmorgen. Oh Really ...
erpee
Bij het laagste van het laagste, achterlijk gepeupel.
Aldus sprak de mensheid over Hugo van Loon, de bokkenrijder die, nadat hij de abdij van Postel plunderde, nooit meer rust zou vinden, en tot het einder zijner dagen veroordeeld werd voor het goede doel te schilderen.
Maandag, iets na de middag, kwam "Joop Sjakos" Hugo met paard en kar oppikken, Hugo moest weg van dat vervloekte huis, en kan nu tot rust komen in een oase van groen en mooi, op naar het bordeel, op naar Villa Marisol.
Prachtig. Een kleine VV, maar veel gemoedelijker, prachtig ingericht, functioneel, en toch gemoedelijk.
Wat me onmiddellijk opvalt is de voorliefde van de eigenaars voor "warmrood", voor "vurig rood". Bianca heeft een goede smaak, ik noem het een kruising tussen de luxueuze koele Villa en het warme LR.
Alles straalt rust uit, behalve die posters aan de muren her en der. O de duivel zit nog steeds in me, I am on a mission, and that mission is VM.
Alzo startte mijn reis naar Villa Marisol, wat ik beleef als een zegen des duivels.
Over het interieur in VM is er genoeg geschreven, het zwembad is wel degelijk dag en nacht op temperatuur, de thekes maken het je volledig naar je zin.
Pluspunt: de thekes zijn geen jonge Meiden, maar volwassen lieve vrouwen, die een beetje fungeren als "moeder kloek" voor de Meiden. En zo blijkt, na twee dagen VM, is dat meer dan eens nodig.
De Meiden: stuk voor stuk lieve feeksjes, die meer problemen kennen dan wij ook maar durven vermoeden, de dingen die ik zie, hoor en aan den lijve voel en ondervind, maak je enkel mee als je tussen hen leeft, eet, samen met hen wakker wordt, samen lacht, hen ziet huilen, gieren, ruzie maken, roddelen, .... .
Stuk voor stuk zijn het schepseltjes van moeder aarde, die allen wel een reden hebben om in deze wereld te blijven hangen. Laten we hun verblijf dan ook zo aangenaam mogelijk maken.
Katrien.
Carolina.
Showtime.
Danni.
Oh Really?
Lenny.
Carmen.
Sybille.
Ira.
Victoria.
Vanessa.
Ach, ieder heeft wel wat, ze zijn stuk voor stuk lieve wezentjes, zonder enige twijfel.
Hugo wordt verwend door al deze schoonheden. Hugo krijgt heus niet wat hij verdient, in plaats van als straf met kokende olie over het hoofd gegoten te worden, terwijl hij noeste arbeid verricht, mag Hugo onder engelengezang deze Meiden schilderen, troosten, hun verhalen aanhoren. Hugo is een gelukkig man, maar heeft hier in twee dagen al meer traantjes weggepinkt dan in zijn hele wandelcarriere.
Tot later, ik ben op een missie.
Oh Really? zei Isabelle toen ze me begluurde in de douche vanmorgen. Oh Really ...
erpee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten